De Mont Blanc
't Heelal der dingen, het onverganklijke
Stroomt door den geest en rolt zijn snel gegolf
Nu zwart, nu glinstrend, nu in schemergloor
Nu glans afgevend waar, geheim ontstaan
Rijst de Mont Blanc
Met onneembren wal
Mont Blanc
Wal van stralend ijs
Waar Macht onder den schijn van de Arve daalt
Van den ijsstroom die zijn duistren troon omgordt
Barstend door 't zwart gebergte, een vlam gelijk
Van bliksem door het noodweer, gij ligt daar
Rijst de Mont Blanc
Met onneembren wal
Mont Blanc
Wal van stralend ijs
Waar gij en zij geen vreemde gasten zijt
In kalme toovergrot der Poëzij
Hoog, ver omhoog, borende in het eindloos ruim
Rijst de Mont Blanc, stil, sneeuwig, vredevol
Stil, sneeuwig, vredevol
Sneeuwig en eeuwig
't Menschlijke doen en gaan, geboorte en dood
Al dat de mensch raakt of van mensch mag zijn...
Al wat beweegt en aamt met moeite en [met] klank
Ontstaat en sterft, verkeert, vergaat en rijst
Macht enkel leeft alleen in stoorloosheid
Veraf, in vrede, en ontoegankelijkheid
En dat leert hier dit naakt gelaat van de aard
Waarop ik staar, bergen van het oerbegin
Dom, pyramide en spitse torening
En met onneembren wal van stralend ijs
(War cries)
Mont Blanc blinkt nog omhoog, de macht is daar
De plechtige en stille macht van veel voor het oog
En veel voor het oor, van leven veel en dood
In 't kalme donker van maanlozen nacht
In het eenzaam zongestraal, dan daalt de sneeuw
Neer op den Berg: geen oog aanschouwt haar daar
Noch vlokken brandend in de laatste zon
Noch met starlicht doorweven: de winden strijden erom
Rijst de Mont Blanc, met onneembren wal
Mont Blanc, wal van stralend ijs
Onneembren wal van stralend ijs